έκπτωτος

kittaro blog |
διά μέσου λέξεων, εννοιών και προτάσεων… μιας ανεκρίζωτης ομορφιάς αυτή είν’ η απαρχή…

μύηση…

οι χοροί, τα σύμβολα, η γραφή, σ’ έναν δοκησίσοφο κύκλο οριοθετούνταν… ώσπου ξεπήδησε απ’ αυτόν και διέγραψε τη δική μας πορεία… όμως τούτος δεν ήταν ο σταθμός που σταματάν τα τρένα γι ανεφοδιασμό, είν’ ο σταθμός που σταματάνε όλοι οι σταθμοί!!!


ουδέποτε ήμασταν θεατές, πάντα οι πρωταγωνιστές υπήρξαμε, πρωτίστως όμως έπρεπε… ν’ ανταμώσουμε ξανά… τι κι αν φάνταζα παρείσακτη, πίσω απ’ των αιώνων την αχλή… παρέμεναν οικεία όλα!!!


μύστης…


την κατάπληξη κείνη τη νύχτα έμαθα… ο πλοηγός για το σπίτι μου δεν ήταν όπως εσφαλμένα νόμιζα στην αρχή μα… το ίδιο μου το σπιτικό…


δεν συνελήφθη ένα θνητό παιδί τη νύχτα αυτή, αλλά μια αθάνατη, ατελεύτητη, πολύχρωμη εικόνα… μια ιστορία σύγχρονων προγόνων, αόρατων γιγάντων, στο κάδρο της αναγκαιότητας, η εικόνα του μέλλοντος ήταν κιόλας εκεί(!)


μου δίδαξε τα πάντα, πως υπάρχουν κι άλλοι ήλιοι πέρα απ’ αυτόν τον ουρανό… συνέβη μια φορά, μια μοναχά, γι αυτό και θα παραμείνει αέναο…


τώρα ξέρω… αυτό που κανένας επιλήσμων απ’ την ομήγυρη δεν μου ‘μαθε ποτέ, κείνα που στο έρεβος της ψυχής τους εξανδραποδίστηκαν από μικρά…


πνευματική καχεξία…


κανείς ποτέ δεν σύγγραψε ένα διδακτικό έπος για εμένα, αβίαστα, αυτός ο ανιμιστής, το έκανε εν μια νυκτί!!!


πρωτίστως, ο θαυμασμός για εμάς τους δυο… ο θαυμασμός για τον άντρα και τη γυναίκα… υπόσταση μου έδωσε ξανά… και τώρα είμαι έτοιμη, ήμουν έτοιμη από καιρό!!!…


δεν έπαιξα ποτέ με κανέναν, δεν κορόιδεψα κανέναν, δεν άνοιξα τις σκέψεις μου σε κανέναν, μοναχά εκείνος το κατάφερε αυτό… εστίαζε τα μάτια μου, κείνα που αποκρύπτω από παιδί… κούρσεψε τις πύλες μου απ’ την αρχή γνώριζε από πού θα διαβεί…


εμβοές…


χτες βράδυ ονειρεύτηκα εκείνον… τον άντρα μου(!) μόνο μαζί του θα ‘μαι μόνη ξανά, πόσο γαλήνια εκείνη τη βραδιά στου κορμιού την αιματοχυσία έβαλε φραγή…


απόφαση… τώρα επιτέλους είναι ο καιρός κι όλος μου ο κόσμος σ’ αυτό συντελεί… είμαστε πολλά περισσότερα από εμάς, ενσαρκώνουμε έναν σκοπό, καθόμαστε στην κορυφή ενός άλλου κόσμου, αισθητικού!!!


θα τ’ ανοιχτώ ολοκληρωτικά, θα τον καλωσορίσω μέσα μου… με τον λαβύρινθο της δικής του ευτυχίας θα τον περιβάλλω… όλοι μου ‘λεγαν πως πρέπει να ζήσω, μόνο αυτός όμως μετουσιώθηκε σε πνοή…


τώρα γίνεται σοβαρό, επιτέλους είναι σοβαρό!!!


κείνη η νύχτα έδωσε τη θέση της σε μια υπέροχη χαραυγή… από λοιδορούμενος περιπλανώμενος, στο κατώφλι της ανατολής!!! γι αυτό ξενυχτούσε διαρκώς, τώρα καταλαβαίνω… περνούσε τις ώρες του με τα ξωτικά υφαίνοντας τα δικά μου φτερά…


ήρθε, και το παιδί με μιας… γεύση έχει, γυναίκα… έγινε!!! υπάρχουν ακόμα σύνορα;;;


κινήσαμε…



άραγε να πήρε το γράμμα μου;;;