ψυχή μου

ποιον νʼ ακούσω... και τι να ρωτήσω... όσα έχασες, ξανά! είπα να μην υπακούσω... στα πρέπει και στην αλγεινή τους λογική... την πόρτα διάπλατα, άνοιξα στο κελί... να δραπετεύσεις, απʼ τη φυλακή... στʼ απέραντο να πετάξεις, σαν ανοιξιάτικο πουλί... 

σε σένα μιλώ ψυχή μου... μʼ ακούς; κι αν απέναντι σου έχεις, τους πιο χαλεπούς καιρούς... τα όνειρα σου, κάνε οδηγό... τι κι αν ο κόσμος είναι μοναχός... με συντροφιά τις λέξεις... ξέρεις πως... και τα χειρότερα θʼ αντέξεις... το κουράγιο μου το έχεις, μην ορρωδείς...

μπορούσες ανέκαθεν, να τρέξεις... μέσα από τοίχους, καβάλα σε σκέψεις, κάστρα αν επιθυμούσες να κουρσέψεις... κι αν, σαν λουλούδια... τα όνειρα σου, να ριζώσουν ελεγχόμενα κάποιοι... μέσα σε ζαρντινιέρες επιθυμούν... οριστικά! απέβαλλε τα από ʻκει... τώρα, που ο κόσμος έφτασε, να ʻναι ψέμα... ανάσες κράτα, τούτο δεν είναι η αρχή... μα δες, φτάνεις ήδη στο τέρμα...

κι εγώ... χρώματα θα σου δημιουργώ... τόσο, μα τόσο φωτισμένα... τη μοναξιά για να τρομάξω, να φύγει από σένα... ποια σκιά, τη φλόγα σου νʼ άναψε... και γιατί άραγε, στη χάρισε...

ψυχή μου!!! ιπτάμενο μαγικό χαλί, θα υφαίνω για σένα...