φυσαλίδα

όταν μεγαλώσω, θα γίνω εγώ… μια τόση δα γωνίτσα στο net θα πιάσω, τ’ όνομα μου θα χαράξω και μαζί μ’ αυτό… όσα χρωστώ θα γράψω κι όλα τα σ’ αγαπώ θα συντάξω, εκείνα π’ ακόμη σε τρομάζουν και για να μη σε πικράνουν, δε θέλησα ποτέ να πω…
 
μέχρι τότε… την υπόσταση μιας φυσαλίδας θα ‘χω… όπως στο γυάλινο ποτήρι σου με το στάσιμο νερό, εκεί μέσα, άσε με πρωτίστως να πνιγώ… κι έπειτα οριστικά, στα πελάγη μου σα ναυαγός, θα χαθώ… θα βυθιστώ…
 
αέναος κύκλος η ώρα τούτη, από παιδί την εκκολάπτω, την κυοφορώ… παραδομένο, μετέωρο, άψυχο σώμα, βυθιζόμενο αργά, στ’ απύθμενο μαύρο πέλαγο… πρεμιέρας αποσβολωμένος θεατής, σαν άλλα ποπ – κορν, ερωτηματικά μασουλώ… όμορφο θέαμα, μαγικό… το θάνατο μου ή την ανάσταση μου παρακολουθώ;
 
έναν ωκεανό, κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας μου, για σένα έχω κρατήσει, που εκτείνεται – επεκτείνεται και σε λαχταρά… οι πόρτες μου, εκβολές ποταμών… κι εγώ ακόμα, σταγόνες εγκιβωτίζω… περίεργο… που τόσο πολύ τα δευτερόλεπτα, με τους αιώνες μοιάζουν!!!…