κωπηλατώ

στου ρακένδυτου… την απόχρωση ζωές, στου δρόμου… την απόχρωση ζωές, στου τρόμου… την απόχρωση ζωές, ανά μονάδα ψέματος… ζωές, αντικατοπτρίζονται μέσα στ’ ανύπαρκτο μυαλό μου… κι απέλπιδα, αλήθειες εξισορροπώ στους φίλους… στην ομήγυρη… στον εαυτό μου…
 
εικονικές αποβολές, λοβοτομές… εγκεφαλικοί βιασμοί, εφιαλτικά οράματα… ενέσεις, ναυτία, φαρμακευτικά σκευάσματα κι αγωγές… απονεμημένα διαβήματα… ηθικοί αυτουργοί…
 
ονοματεπώνυμα, υπό την επήρεια φορμόλης… εξαγνιστικός υπόγειος εμπαιγμός, σαρκασμός… μαύρο χιούμορ διαχείρισης υλικού, ανθρώπινου υλικού… αβίαστα, το ζοφερό τους μετατρέπει σ’ εικόνα αληθινής, αμεταποίητης, ιδεατής ζωής…
 
κλίμα ασφυκτικό στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ανίκανο παρά τους σκληρούς του τόνους, τα βδέλυγμα ν’ αποτρέπει… να τ’ απωθεί… για τα προσχήματα, ύφος εφιάλτη κρατούν, φιλοδωρήματα, που ξάφνου σε μια στιγμή μετατρέπονται σ’ απάτη… κι απώλειες ζωής… οντότητες σ’ οριστική καταστροφή, υλική… ηθική…
 
κι έτσι σε πείσμα σας, παραμένω εδώ… εδώ, που κάθε όνειρο τρελό κι έναν πρωταγωνιστή συναντά… εδώ, που η κάθε μου κραυγή, σαν λουλούδι ανθίζει… π’ αβίαστα έρχεται για να με λυτρώσει, απ’ τη θλίψη, τη σιωπή…. στη μνήμη όλων μας να μείνει, να μη χαθεί… εδώ που η τρέλα δεν έχει ηλικία, δε χωρά σε κλουβιά, δεν τρομάζει από κάγκελα… αλυσίδες… και δεσμά…
 
εδώ, που μεσ’ από συλλαβές θλιμμένες, μεσ’ από συλλαβές αναμφίβολα διστακτικές… σαν ερπετά κουβαριασμένες… σάλιο στα μούτρα σας εκτοξεύουν, οι πιο αλλόκοτες βουβές στιγμές μου… τα πιο αλλόκοτα, βουβά μου σονέτα… και τότε, τότε ναι… δηλητηριασμένες σας φαντάζουν, τούτες οι γραμμές…
 
το φως να συλλέγω θ’ εξακολουθώ… για ν’ ανταυγάζω, στα πιο απίθανα σκοτάδια σας… όχι μόνο για να μπορώ… μα και για να τολμώ, κουπί να τραβώ… στο έπειτα, στο μετά, στο καλύτερο, στο ιδεατό… εκεί να κωπηλατώ… μακριά από τ’ απόλυτο σκοτάδι της ολοκληρωτικής σας παρακμής…
 
πέρασμα… διαδρομή… απ’ την παρωδία στ’ όνειρο κι απ’ το όνειρο στη ζωή… στη δική μας ζωή, το θείο δώρο τούτο… π’ άσβεστη μέσα μας, να παραμένει εξακολουθεί!!!
 
δεν κάνω και δεν έκανα ποτέ καμιά απολογία υπέρ της αδράνειας… κι ας εξακολουθούν στο κορμί μου, τα τραύματα σας να μένουν σαν στάμπα… να μένουν και να με καίν σαν μάγμα… δράση μου, οίστρος μου, ο λόγος εδώ… εξ ονόματος μου μιλώ και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της έκφρασης, των αινιγματικών προτάσεων και της κριτικής… οσφυοκάμπτες!!!…