κινήσεις

 

στ’ απροσδιόριστα όρια τους… όσο πιο ευφυής ο αντίπαλος, τόσο πιο περίπλοκο το παιχνίδι… θα επιχειρήσει να βάλει το θύμα του, σ’ ένα ελεγχόμενο περιβάλλον… κι όσο μεγαλύτερο είναι αυτό, τόσο ευκολότερος ο έλεγχος… θα προσφέρει, θα τάζει, θα πετά… δολώματα, κόκκαλα, όπως στο σκυλί… και θα παρατηρεί, θα βρίσκει την αδυναμία σου… και θα σου δίνει λίγο ακόμα… λίγο απ’ αυτό που σ’ έχει κάνει, να λαχταράς… να νομίζεις πως σου ‘ναι απαραίτητο… πως το θέλεις, το ‘χεις ανάγκη… κι έτσι, μεγαλόψυχος φαντάζει!!!
 
 
αφελή!
 
 
την προσοχή σου περίτεχνα αποσπά… βάζοντας σε ν’ απορροφηθείς, με τις ίδιες σου τις επιθυμίες, τις αδυναμίες… και δε θα αρκεστεί σ’ αυτά…
 
 
φίδι!
 
 
όμως μονάχα σα βρεθείς αντιμέτωπος μ’ αυτό, μονάχα τότε μπορείς ν’ αφυπνιστείς… να εξελιχθείς;;;
 
 
αβδηρίτη!
 
 
στα προσφέρει όλα(!) κάνοντας σε να πιστεύεις, πως τα κατέκτησες επειδή εν τέλει, εσύ είσαι ο ικανός… ο ευφυής… τι κι αν έρμαιο δικό του, εξακολουθείς να παραμένεις…
 
 
αράχνη!
 
 
αριστοτεχνικά, τον ιστό της υφαίνει… και στο κέντρο της, παραμένεις πάντα εσύ… απαίδευτος, αδιάφορος, χαμογελαστός… παρωχημένος, ξεβαμμένος, ποταπός… κι όσο περισσότερο πιστεύεις πως έχεις τον έλεγχο, τόσο μεγαλύτερη η πλάνη σου… κι αυτός το ξέρει, το ξέρει καλά…
 
 
απάτη;
 
 
παιχνίδι, ένα παιχνίδι είναι απλά… μονάχα π’ ουδέποτε εσύ, συνειδητοποίησες ποιος πρωταγωνιστεί… ουδέποτε αντιλήφθηκες, πως αργά αλλά βασανιστικά, σ’ οδηγεί στο βέβαιο θάνατο σου ώσπου σταδιακά θα κρεμαστείς μόνος σου… κι όταν τούτο συμβεί, πάλι ο ίδιος θα εμφανιστεί για να σε λυτρώσει… και να επενδύσει στο θύμα του γι ακόμα μια φορά… άλλωστε όχι αυτός, αλλά εσύ κάνεις όλη τη δουλειά…
 
 
πάντα!
 
 
θα υπάρχει… θα εμφανίζεται ξανά και ξανά… έχεις σκεφτεί πιο είναι το τελευταίο μέρος, που θα έψαχνες για αυτόν… την καλύτερη κρυψώνα του; η εξακολουθούν να συγχέονται μέσα σου, οι κόσμοι του πραγματικού… του φανταστικού… είσαι πλέον ικανός, η ακόμα κοιμάσαι!!!…