από ψηλά

Η ώρα είναι περασμένη μα ο τόπος τούτος δεν ησυχάζει... Πλησίασα το μεγάλο παράθυρο… να τ’ αφήσω ορθάνοιχτο… Ήταν λες κι ήθελα να φτάσουν στο ύψος της ταπεινής ύπαρξης μου, όλα τα κρυμμένα μυστικά αυτού του τόπου... Για μια ακόμη φορά, αγνάντεψα τη θάλασσα… αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μου… σε βάθος ετών. 

Μα όσο κι αν είναι ατέρμονες, οι περιγραφές μου για αυτό το υγρό στοιχείο, σε τούτο το μέρος,  μπροστά στ’ ανθρώπινα δημιουργήματα… ωχριούν κι αυτές! Μια περίεργη αίσθηση θανάτου με διακατέχει εδώ! Μυριάδες, δυσθεώρητα κτίρια… φονικά  εργαλεία φαντάζουν όλα αυτά… σμιλεμένα απ’ το καλύτερο ατσάλι, ικανά να σκοτώνουν, με μια μνημειώδη σιωπή... Ψήγματα παντού… Το επαίσχυντο παρελθόν, βαρύ αμάρτημα,  για τους περήφανους σημερινούς… 

Η ώρα είναι περασμένη μα ο τόπος τούτος δεν ησυχάζει ποτέ... Μια περίεργη αίσθηση, διαχέεται από παντού! Η πλάση ξάφνου, φορά την ολόχρυση πανοπλία της… στεκάμενη ελπιδοφόρα μπρός στα μάτια μου… Περικλεείς ήχοι, αρχίζουν να τον περιβάλουν αυτόν! Οι πρώτες ακτίνες φωτός… εμπεριέχουν την ανέσπερη κραυγή του!!!