στο παιδί μου

αγόρι μου, συγχώρα με μα νοιώθω άχρηστος κι αδύναμος να σου μεταλαμπαδεύσω αυτά που ο δικός μου πατέρας μου ‘μαθε με κόπο… Όλα όσα έμαθα και είχα σα δοκό ισορροπίας και ξεκάθαρης πορείας, αποδεικνύονται δυστυχώς καθημερινά, άχρηστα και παρωχημένα…



αυτές οι αξίες κι αρχές που είχα κατά νου για να σου μεταλαμπαδεύσω, καταρρέουν καθημερινά η μια μετά την άλλη με τη μόνη ίσως παρηγοριά, πως και πολλοί άλλοι αν όχι οι περισσότεροι, βιώνουν το ίδιο κενό…



απόψε βλέπεις δε φτάνει η γνώση… η εξειδίκευση… η εργατικότητα… η τιμιότητα… και τόσα άλλα για να πάει κανείς μπροστά! Το ιδεολογικό χρώμα είναι το υπέρτατο προσόν…



από καιρό πλέον, δεν μπορώ όπως παλιά, να υποστηρίξω με σθένος πως πρέπει να σέβεσαι τους θεσμούς και τα θεσμικά όργανα της συντεταγμένης πολιτείας… Άλλωστε αυτοί έχουν πάψει πλέον ως πολίτες να μας σέβονται!..



αδυνατώ να σου πω, να πορευτείς στη ζωή σου με το σταυρό στο χέρι, γιατί απλά βλέπω καθημερινά την ανύπαρκτη προκοπή των ομοϊδεατών μου…



αλλά ειλικρινά, δε ξέρω και να σου μάθω πώς να κλέβεις… να ελίσσεσαι… και να τη σκαπουλάρεις… Εγώ με το μισθό μου έμαθα να πορεύομαι και να ζω, όλα τ’ άλλα με τρομάζουν…



ακόμη κι αν επιθυμώ, δε θα σου μιλήσω για τα εφόδια του μυαλού… Ποια παραδείγματα ανθρώπων των γραμμάτων… των τεχνών… και των επιστημών να σου αναφέρω για να μπορείς να ‘χεις και συ κάποια πρότυπα σαν παράδειγμα! Δε βρίσκω αγόρι μου, γιατί κι αυτοί είναι χαμένοι μαζί με ‘μας, μέσα στο “ανώνυμο πλήθος” της ανέχειας… Επισκιάστηκαν κι αυτοί από τους πρόσκαιρους κι αναλώσιμους “επώνυμους” και τις παρέες των νεόπλουτων επιδειξιών… Τις επίκαιρες τσουλό-στάρ!



αγόρι μου, ειλικρινά, τα ‘χω χαμένα σ’ όλα τα επίπεδα… Γι αυτό πορεύσου όπως νοιώθεις κι αγαπάς κι ελπίζω έτσι πως θα είσαι ευτυχισμένο και ψυχικά γεμάτο… Εμείς αποτύχαμε οικτρά κι έτσι κουρασμένοι που νοιώθουμε οι περισσότεροι δε ξέρω αν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε κάτι… Εύχομαι κι ελπίζω η δικής σας η γενιά να τα καταφέρει καλύτερα από τη δική μας!!!..